Paseaba polo parque e entráronme unhas irremediables ganas de tirarme a vida (de a pouco) así que levando un pito á boca, achegeime a un hombre que xogaba co seu chisqueiro.
> Pode darme vostede lume, por favor?
O home, sen imutarse sequera, continuou facendo desaparece-la mecha baixo o seu furabolos. Por aquel entón a miña necesidade suicida a prazos medrara tanto que, case sen decatarme, atopeime implorando:
> Pode venderme una chamiña?
Detívose entón o home e fitoume.
> A ver, vostede que quere?
E é que antes do lume, está claro, inventouse o comercio.
No hay comentarios:
Publicar un comentario