E por fin, a luz. Despois de varios meses de tebras que anunciaban a fin da curtametraxe española (e de paso do curtametraxista), finalmente a irmá pequena da longametraxe foi readmitida no firmamento cinematográfico patrio.
E agora que a Academia deu un paso atrás e posto que, por unha vez, retroceder ten connotacións positivas, penso que é oportuno falar de alguén como Alber Ponte.
fotograma de Pernambuco, unha das súas curtas
Con case 40 curtametraxes (se é que neste mesmo intre non está rodando xa a número 41) é o curtametraxista máis prolífico do noso país e, segundo o que din, o terceiro (no que ao Guiness se refire) por detrás dun finlandés e un islandés. Pero eu descoñecía todos estos datos cando, nunha calurosa mañá de maio, asomóu pola porta da nosa cabina de montaxe.
Un tío enorme tipo Shrek (pero sen as orelliñas en forma de cono), pelo cano, gafas de sol e unha voz profunda seguiron ao xemir das bisagras ao abrirse a porta. A sala ficou en silencio. E por un instante puidemos observalo en toda a súa inmensidade. Entón, Alber falou. E se cadra non é literal o que vou relatar, máis a situación foi algo semellante ao que sigue:
- Mmm... Ola - Novo silencio. - Se cadra agardábades algo máis profundo - dixo sorrindo (lembro iso perfectamente). Pechou a porta para volver a abrila, un segundo máis tarde e, con certa sobreactuación, citar a algún filósofo (ou sería un director de cine), ou simplemente inventar algo como: Deixemos aos que teñen envexa a tarefa de proferir calumnias e aos necios a de contestalas*.
E así é Alber: directo, impredecible e (agora podo decilo) amigo dos seus amigos.
Dende aquel venturoso mes de maio tiven a sorte de camiñar xunto a el en varios proxectos (entre os que destaco con gran afecto o primero deles: “Rosita e Jacinto”) e comprobei que dispón dunha enerxía sobrehumana que lle permite parir sen descanso historias... e o que é máis difícil, levalas a bo porto.
Envéxolle a capacidade de non namorarse, de non amar unha curta súa ata o punto de esquecer por unhas semanas (durante unhas horas) que necesita facer outra e outra.
Pero así é Alber, vai camiño das 40 curtametraxes (xa digo que igual a cifra está desfasada a estas horas) e segue crendo nun formato que ata hai unhas semanas era prescindible para a nosa Academia.
Alguén estará a preguntarse iso que tantas veces a el mesmo lle plantexaron: Despois de tanta curta... Para cando outra longametraxe? Quen sabe. Poida que non teñamos que agardar moito...
Déixovos como agasallo o trailer do último proxecto que compartimos:
OS TESOUROS DE CARACONA
____________________
* esta cita é propiedade de Luis Dupaty
No hay comentarios:
Publicar un comentario