Esta semana cumplín anos e o feito de supera-la treintena reviviume algunhas cuestións que me veñen acompañando dende que decidín participar nesta olimpíada kafkiana chamada audiovisual:
Serve de algo facer curtametraxes? Que trascendencia ten isto do audiovisual ou do cine? Para alguén máis que para min mesmo é rendible invertir tanto tempo e esforzo en preparar un proxecto ao que (con toda seguridade) non terá acceso case ninguén? Pregúntome se paga a pena dedicarse a contar historias e, finalmente, se é realmente necesario.
Prefiro non pensar que ao final facer cine soamente é terapia para o que decide contar algo a través da imaxe en movemento e o son; un xeito de afastar (ou invocar) pantasmas; de intentar deixar neste mundo unha pegada que se borrará inevitablemente coa seguinte marea. E digo que prefiro non pensar nisto porque esta teima sitúame nun escenario pouco desexable, tendo en conta que durante unha gran parte da miña vida loitei por estar no camiño no que agora me atopo.
Desexo que Aurora atravese con decisión a cuarta parede e exerza un efecto terapéutico tamén sobre o que a vexa. Soamente entón pensarei que veño de facer algo de proveito, non por min ou polos demáis, senón polo propio tempo (que ao fin é o verdadeiro agasallo nesta vida).
1 comentario:
reflexións en alto...
entendibles
...
Publicar un comentario