28 septiembre 2008
Aurora: Deuses e Monstros
Con Aurora buscabamos un paso adiante. E se cadra démolo. Pero toda evolución ten o seu prezo. E no caso de Aurora o custe non é pequeno. Durante toda a fin de semana pasada lembreime do monolito de 2001: unha odisea espacial.
Nunha rodaxe chea de atrancos sentinme en algúns momentos perdido (non estou moi habituado a improvisar) pero por sorte contei cun reparto que sumou todo o rato e aportou a sua experiencia para suplir algunhas das nosas carencias e aguanta-lo trebón nos momentos difíciles.
Tiven, estes días pasados, ocasión de visionar o gravado e o certo é que ao principio non acadaba a entender como puido ser unha rodaxe tan dura. O aspecto das imaxes é formidable e os actores están a uns niveis de realidade que vos emocionarán e que a min énchenme de orgullo.
Aprendimos moito dos acertos e (sobre todo) dos erros. Nese sentido e moi ao meu pesar, teño que destaca-la lección de profesionalidade que nos deu a todos Xosé Manuel Olveira "Pico" e que deixou ao descuberto que a pesares da nosa aposta polo xiro cara o profesional (se cadra incluso na boa dirección), seguimos sendo uns novatos. As miñas máis sinceras desculpas, amigo.
Agora quédanos confirmar coa montaxe que temos unha boa película e armar todo cun bo son e banda sonora. Como dixo un amigo ao que lle confesaba o día antes da rodaxe que o cámara era os meus ollos e polo tanto unha peza fundamental para conta-la nosa historia: "Coida ben da vista, mais non descoide-lo oído." Seguiremo-lo seu consello.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
4 comentarios:
polo que entendo, hai un paso dado en Aurora.
Imaxino que a pregunta "para cando" provoca certa presión. é que tanto falar dela e quero coñecela!
Moita sorte nesta aventura
Graciñas* Rosalía. Definitivamente demos un paso. Canto de grande xa é cousa de opinións. A vosa é unha delas, claro.
Personalmente estou moi moi contento co resultado. A vindeira semana empezo coa montaxe e xa vos irei contando as miñas impresións.
* Obsérvese que levas razón cando afirmas no teu blog que a xente di "graciñas" para fuxir do académico "grazas"
Vendo na tele o trailer dunha película que nestes momentos chega ás pantallas, acordeime de ti. "Cráneo previlegiado" o meu, non sei se isto é demendia senil prematura, ou simplemente demencia postxuvenil (que estou parvo). Coma sempre encantado de poder compartir e disfrutar as túas historias. Agardarei impaciente pola próxima.
Un saúdo (ou dous)dende Pontemerda... digo, Pontevedra.
Crack!!! Que bo leerte por aquí. Prepárate porque aló polo Nadal esperamos face-la pre-estrea oficial de "Aurora" para familia e amigos (calquera razón é boa para vervos).
Graciñas por non esquecerte deste embaixador buenense en terras alleas :P Bicos mil para a familia e outros tantos para ti.
Publicar un comentario