Campana rota no KremlinSupoño que embarcarse en proxectos destructivos é unha parte da vida laboral (da vida en xeral) da que non se pode fuxir. Sobre todo sabendo que un non elixe os traballos que lle ofrecen e, na maioría dos casos, descoñecendo o tipo de xente coa que vas a turrar.
En xeral movémonos nun medio (o audiovisual) totalmente hermético. Se non tes un padriño, directamente non existes; se gusta o que fas (cousa totalmente subxectiva) eres un semi-deus e; se tes un mal día, en menos de 24 horas eres escoria. Non hai punto medio. Non se pode ser "soamente unha persona que fai o seu traballo". Isto provoca unha loita instinctiva (case tribal) por trepar, así como unha falta de humanidade e compromiso co compañeiro que alimenta o bochorno e a desesperanza.
Por se iso non fose dabondo, esta situación pégase de fuciños contra todo aquilo que meus pais, na súa bondade, sementaron (aínda o fan) dentro desta cabeciña miña ao longo dos anos e que se deu en chamar valores.
E aí é onde se atopa o miolo da cuestión. Porque todo o mundo fachendea de ter valores. E con toda razón! pero o certo é que o valor da para todo tipo de definicións, negativas e positivas, o que convirte en tarefa imposible saber se o que te axuda a avanzar na vida é en realidade bon ou non:
Valor: 1) Prezo, suma de cartos na que se se estima algo. (Ex: Esa xoia ten un valor elevado) Que teña moito valor non é necesariamente sinónimo de ser bo (alguén sabe o valor económico dunha bomba? ou dunha mentira?); 2) Virtude ou utilidade que fan que alguén ou algo sexa apreciado. (Ex: Eche moi sincero, ten valor) Sinceramente dubido do valor da verdade en algúns casos. Hai que aprender a omitir información; 3) Osadía ou desvergonza (Ex: Hai que ter valor para pedir un favor a quen acabas de pisar) Aquí é onde queda patente que a valentía tamén pode ser negativa.
Por iso todo é tan doado e tan complexo. Por iso moita xente á que consideramos verdadeiros monstros durmen a noite toda. Cada un acóllese á definición que mellor lle ven... e todos levamos razón (a soñar cos anxiños!).
Isto foi máis ou menos o que vivín nos últimos meses e o motivo da miña ausencia. Pero non nos poñamos pesimistas, que ultimamente tamén confirmei que teño cerca xente valiosa: Que bo tervos coñecido Mare e Lucía! En eterna débeda polo voso apoio María, Pilar e Carmen!
Por certo, o de "Macou" no título desta entrada non é porque me volvese ególatra de súpeto (se cadra iso xa ven de serie co bicho) é que onte falei con Anita e cando colleu o teléfono dixo "Coño, Macou!". Lembrei entón que son Macou polo ben que sona cando o di unha voz amiga. Graciñas.
2 comentarios:
Dende logo esta estrada si que me suxire ideas, de Clint, pois podo dicir si ou non... pero do que sabemos todas, é dicir da vida nosa (non dos que teñen moitísísimos cartos ou dos que non teñen ningún, xa que son outros niveis)sí me atrevo a comentar algo mentres como un prato de lentellas e que por tempo non podo extenderme a explicar:
- de oportunidades laborais a socioloxía non é a estrela, pero sempre pensei que o voso mundo e o da música (os que se dedican a ela profesionalmente que o vivo moi de preto) é moi difícil e tedes que loitar contra moitísimos factores e bastante neste país.
- sobre o das cousas que non está mal omitir: completamente dacordo. que é iso da verdade?
- vexo que, como na maioría dos casos, son as mulleres as que están aí. Tes sorte.
Un abrazo
Por iso quixen facer desta entrada unha denuncia, non unha queixa. Porque malios reveses laborais, síntome profundamente afortunado na vida.
En canto ao das mulleres... poida que teñas razón. Ten que ver con ese sentido a maiores que algúns se empeñan en negar que posuides.
Graciñas por estar aí esquío. Bicos mil!
Publicar un comentario