Foto guarra (como o son dos Mamá Ladilla) sacada por Martin DeSotoO pasado venres e (seguramente) mentres Rodrigo Guerrero durmía a noite antes da gravación da Banda Sonora de Aurora, eu rompía os meus case catro anos de voluntario confinamento (omitindo varias fugas ao cine que non contan) para ir de concerto. Os Mamá Ladilla, dentro do seu Autorretretetour, pasaron por Coruña. Bendita ocasión para acabar cunha promesa de clausura, por estúpida que esta sexa.
Moita culpa ten o señor DeSoto que me chamou, se cadra movido polo mesmo sentimento que fixo que eu aceptase: a nostalxia. Atrás quedaron aqueles días laborais no Polígamo de Pocomaco baixo a amenaza dun centenar de bombonas de butano a piques de estourar, o son coral de varias radiais e o monográfico musical a cargo dos Ladilla na cabina de montaxe (tan só interferido por algunha banda sonora de Morricone, Zimmer e algunha que outra conversa cinéfila).
A dúas ou tres xeneracións conseguiron facer saltar os Mamá Ladilla durante unhas horas. Foi un bo concerto, como lle dixen á saída a Martin, pese a (ou gacias a) o nefasto son da Sala Mardigras. Poida que se botase en falta algún tema como Acoso sexual e tamén a uns Mamá Ladilla un pouco máis irreverentes, pero se cadra é certo que os anos non pasan en balde.
Resumindo, que parezo galego: pagou a pena pecar.
3 comentarios:
Son músicos, son una puta, son lo peor.
¡No existen!
É certo, e para non existir estaba chea a sala. Será que somos espectadores, somos clientes, somo-lo peor... ¡Non temos gusto!
Apertas Martin!!!!!
¡Me encantó la música de Aurora!. La he oido muchas veces y no me cansa. Creo que has dado con la persona idónea para "entender musicalmente" tu corto. Besiños
Publicar un comentario