Fragmento do cartel de Santos, película montada por Diego Macho.Esta semana acordeime de Diego Macho, ex-montador dunha xa desaparecida empresa de audiovisual (¿?) na que traballei.
Incorporouse o luns un rapaz de prácticas. Traía o medo debuxado na cara e tres palabras contadas ben atadiñas dentro da gorxa. Observaba todo como o fai un paciente no quirófano momentos antes de ser operado; como un hamster que sae da caseta para inspeccionar a nova roda que lle acaban de instalar na xaula.
Falamos brevemente da escola e do que esperaba atopar no audiovisual. Intentei (xuro) non ser sincero ou explícito en exceso. O xusto para ferir coa verdade sen romper un soño.
Non penso que queira seguir os pasos da montaxe. Amablemente dixo que lle gustaba bastante, o cal pódese interpretar como que lle gusta bastante pouco, case nada. Non o digo como reproche. Insisto en que foi extremadamente amable cando o dixo (se cadra mostrou tanto tacto coma o meu ao dicilo).
Estes dous días serviron para que se relaxase un pouco e empezase a aflorar o profesional que quere ser. Polo pouco que sei, gústalle ver series e escribir. Gústalle (basicamente) a ficción. A ver se ten sorte e pode enganchar algo relacionado co tema.
Como non, acordeime de Diego Macho, o montador que me viu chegar, coa miña cariña de hamster e toda a ilusión posta neste medio ao que non lle perdín o gusto co tempo. Agora entendo un pouco máis como se sentiu el. E agradézolle que fose levemente sincero (o xusto para ferir sen romper un soño). Graciñas Diego, téñoche ganas de volverte ver.
No hay comentarios:
Publicar un comentario