Quedei con Fer pola tarde e as ganas de velo fixeron que chegase tarde. Perdinme. Fer xa agardaba mais non houbo reproche. "Macou!", dixo. E sonou tan caluroso que por un instante non din en pensar que levaba o pobre quince minutos conxelado diante do Teatro Jofre.
Falamos. Amosamos as nosas feridas de guerra e sorprendéronme moi positivamente as súas creacións, o seu crecemento artístico. Falamos, falamos.
Pola noite proxectouse Exitus e tiven unha serena sensación de derrota. As luces apagáronse. Sete minutos despois e, pese ás caras de desconcerto, o público despediunos cuns aplausos que deixaron na sala un inequívoco resón de condescendencia. Ou a min así mo pareceu.
Marchamos de alí a pé. Tiñamos tanto que contarnos! Gustoume porque non foi un paseo director-actor, eramos Fer e eu percorrendo as desertas rúas de Ferrol.
Xa nun bar achegouse a nós unha rapaza. Recoñecina ao momento porque foi unha das dúas persoas que tiveron o valor de facernos unha pregunta no cine (acerca de Exitus). Felicitounos e regalounos o seu sorriso. Que máis se pode pedir?
Ás once e media da noite decatámonos de que estaban a dar a unha e media da madrugada. Unha fermosa elipse temporal. Cinematográfica. Tería quedado en Ferrol alongando a noite ate facela día. Pero marchei. Para pechar un círculo é necesario marchar. É inevitable.
O círculo pechouse. Si. Pero quedou aberto.
EXITUS
2 comentarios:
Lo justo es lo justo, y vosotros ya tenéis lo vuestro, y el público, lo suyo. Un placer haber seleccionado vuestro trabajo.
Un saludo.
Pablo Portero
Director de Programación del Outono de Cine 2010.
Un feito irrepetible ver unha curta como EXITUS nun cine. Mérito voso. Eternamente agradecido.
Apertas!
Publicar un comentario