Son punk porque digo as cousas ao meu xeito (máis orixinal, máis veces e mellor -máis alto!-). Son o máis punk porque non me trago os teus dogmatismos (cómete o meu se queres rula!). Son punk porque aborrezo as modas (bastante teño con levar o peso de marcar tendencia). Son un enxendro esnob gafapasta, con pau de selfie, silla reclinable, pantalla plana, rato ergonómico (para evitar a síndrome de túnel carpiano), iphone de última xeneración dourado (sabes o que é a exclusividade? mmm que rico...). Sen moverme do sitio premo en gústame e sube o pan (pan!); fago RT e digo WTF in your face (incluso estando só na habitación -por pura convicción, entendes mona?-); actualizo o instagram e uso o blur, o gaussian blur, o vignette; adoro o meu peito rasurado, o meu tupé, a laca (la-ca... ah! ese cheiro que me deixa a produto recén feito lémbrame que son DEUS). Mastúrbome. E non, non penso en ti, prefiro recrearme na imaxe que creo que a xente ten de min mesmo. Fantaseo con tirarme a vida. Desprézome profundamente. Despois de todo a morte de DEUS é necesaria.Son punk, non cho dixen?
P.S. Que fartura, meu...
No hay comentarios:
Publicar un comentario