O certo é que non teño nin idea de canto durará esta nova obra. Pero o feito é que aquí estamos (que non é pouco).Unha vez máis, embarcarémonos nunha aventura curta. E tódalas dúbidas están aí, cada un dos medos. Ate o de agora sempre estiven listo á hora de atopar un culpable que xustificase os desastres nos que se acaba por converter cada unha das curtametraxes que emprendo (que emprendemos).
Pero o certo é que a última, Cafés de Papel, funcionou moi por encima do agarado, tendo en conta que era un proxecto moi moi limitado (moi humilde pódese dicir). E este inusitado resultado brindounos a posibilidade de rodar, antes da fin do verán, outra curta (desta vez contando con máis recursos).
Estou aterrado, porque a historia eu penso que está bastante ben (é divertida e ten un punto optimista -vitalista- que gustará) e iso quere dicir que se desta vez algo sae mal será pola miña culpa e non poderei agocha-las miñas incapacidades detrás da falta de medios o vai ti a saber que.
Estou xestando este novo fillo con esperanza, pero ao mesmo tempo teño a impresión de que desta vez estoume deixando levar de máis. Poida que sexa porque, por primeira vez, a pre-produción non a estou a afrontar só. Así que quero adicar esta primera entrada posterior á reforma do blog para recoñece-lo traballo que, dende xa, están a facer polo novo proxecto: Abi, Roberto e María (Grazas pola vosa paciencia: Quérovos!!!).
Por certo, déixovos unha ligazón (como primicia) coa posible Banda Sonora... A ver que vos parece.
