Fe de erros (7)

Lembro cando soñaba con formar parte dunha compañía de teatro, moito antes de coñecer as delicias do cine (da montaxe) na Escola de Imaxe e Son. Entón era un actor valente. Moi bon, por certo. Capaz de actuar e dirixir a un nivel extraordinario. Vaia bosta máis gorda. Vése que con menos anos, menos apretan tamén as exixencias e máis xeneroso se é na consideración dun mesmo. Pero o mundo evoluciona cunha arritmia vertixinosa e pasa por riba de nós asoballándonos. O tempo pon a cada un no seu lugar. Carallo, é que é verdade.

Un día empezas a dubidar do teu tamaño. É un xiro doloroso, pero necesario. Aceptas que cunha boca tan pequena non pode comer un o mundo todo e tomas a decisión de falar en voz baixa. Cos pés percibindo o chan por vez primeira, avanzas a tombos nunha dirección, pregando que sexa esta a correcta. Agora pensas moito máis cada paso, se cadra porque agora tamén sintes as pedras do camiño. Crúzaste con xente que pasa voando por enriba de ti acarrexando a súa propia mentira e pisándote a testa ás veces. Extraordinarios.

Admito que soñei con dirixir películas, tamén con actuar nunha compañía. Soñei tantas parvadas que cheguei a esquecer que o que realmente necesitaba eran o cine e o teatro, non esa imaxe amorfa de min mesmo: un home-elefante que se cría Adonis.

Circo e mentiras

Tema: Sad Waltz * Intérprete: Michael Ford

Un circo é unha familia. O lanzador de coitelos traballa coa súa muller. Diana é preciosa. Cando el a ata sobre a area circular, noites de caravana pasan pola súa cabeza. Ela olla cara arriba, a boca aberta da carpa. Polo burato entra un aire fresco que se mestura co abafante alento dos espectadores. Ela fala silenciosa cun deus no que non cre, mais os seus beizos soamente tremen. Recorda. O día de montaxe os artistas descansan. Ela desaparece unhas horas e, preciosa, comparte co mago os caprichos do seu corpo. Unha truca. O seu home, na cociña, deixa a pedra de afiar sobre a mesa. Apreta as mans. Redobre de tambor. O público agarda coa respiración contida. Cos ollos vendados o lanzador acariña o filo metálico dos coitelos. Lanza o primeiro e o aire zoa. Pam. Os outros coitelos caen da súa man e chegan ao chan moito antes de que un berro común inunde o espazo. Coa mirada aínda no ceo ela xa non prega. O lanzador de coitelos tira a venda dos ollos. Diana. O vestido dela muda de cor á altura do corazón. Non é un asasinato, non, pensa. Soamente un accidente laboral. Que chiste tan malo. Os paiasos, detrás do telón, reteñen ao mago que esnaquiza o seu sombreiro de copa. Fin do espectáculo. O lanzador, chorando, corre a desatar a esa preciosidade. A súa muller. E ela... ela ascende cara a boca da carpa, buscando aire fresco.