"Calmar el alma"

Empecei Las Montañas del Olvido de J.J.M. Veiga e, ao momento, viñeron a min as mesmas sensacións que ao ler Dune de Frank Herbert, ou ao ver por primeira vez o Episodio IV de Star Wars. Esa cousa de estar ante un universo totalmente descoñecido que se vai explicando por si mesmo a medida que se desenvolve a historia.

Non nos espetamos contra unha gran parrafada inicial destinada ao lector, coa fin de contextualizar o espazo e o tempo. E iso encántame. A orde dese novo mundo, o xeito de convivir as moitas especies que o poboan (as opinións que teñen unhas doutras...), as relacións político-militares, dedúcense a medida que cotilleamos nos diarios que tecen a novela. Obriga a unha lectura activa e, señores, como gusto diso!

Se cadra, o único punto na contra é o de contar cunha gran cantidade de personaxes e localizacións interrelacionados. Cousa que dificulta por momentos a tarefa de ubicalos dentro dunha historia que, como dixen, se nos mostra en fraccións a través de diarios.

Subir Las Montañas del Olvido non foi un camiño doado para min (houben de sortear os obstáculos da miña visión dobre). E, así a todo, foi un placer ler. Mérito da novela, como non.

Para amantes das escaramuzas militares, da Natureza, da Filosofía e da boa Literatura en xeral.

Como di o cabrón de Kalmarsiam: "La vida puede ser corta o larga, pero siempre, si uno pone todo su empeño, tenemos un tiempo para aprender de los errores, otro para añorar la venganza y finalmente un momento para actuar y calmar el alma." Graciñas por calmar a túa escribindo.

Fotograma da nosa curtametraxe Aurora, cos tres referentes
literarios do protagonista: Bob, Suso e Juan

Cuestións (13) / Guillotina

Canso de escoitar a toda sorte de neófitos financieiros invocando nos medios de comunicación (incluso en parques infantís e zonas comúns) aos demos máis e mellor mantidos do averno bolsista. Política de austeridade (vómito), crise económico-financieira (vómito), paro e abaratamento do despido (vómito, vómito e máis vómito)...

Tal e como defendían os Monty Phyton na súa curta Seguros Permanentes Crimson*, se o mundo non fose redondo (como o ollo do cú), non había pintar todo de xeito ben distinto?

Tería un aquel o de reinstaurar a guillotina. Pero vexo a cousa moi parada ao respecto.

______________
* The Crimson Permanent Assurance (de 1983) é unha curtametraxe dirixida por Terry Gilliam (Monty Phyton) que foi incluída como prólogo na súa excepcional comedia El sentido de la vida, e que por certo veñen de poñela hoxe en la Sexta3.